Wszystko o aniołach i demonach

Angelic

Tutaj wstawiać można różne cytaty anielskie, przemyślenia i wszystko co nie można zakwalifikować w temacie wierszy czy książek...

Cytat:
"Przyjaciele są jak anioły. Podniosą cię, kiedy twoje skrzydła zapomną jak latać."

Liftangel

"Aniołem człowieka jest czas." Friedrich Schiller

Choć kobiety są aniołami, małżeństwo jest jednak diabłem. George Gordon Noel Byron

Człowieku, naucz się tańczyć, bo inaczej aniołowie w niebie nie będą wiedzieć, co z tobą zrobić. Augustyn

I Lucyper był wprzódy aniołem. autor nieznany

Przyjmij każdego takim, jakim jest. Każdy ma wady, nawet najlepszy. Jesteśmy tylko ludźmi - nie aniołami. autor nieznany

Znosiłem jak anioł cierpliwie
Ból wszelki, o ile był... cudzy;
A teraz ogromnie się dziwię,
Że mogą mój znosić tak drudzy. Lucjan Rydel

Upadły Anioł

Zanim przyszliśmy na świat, podobno mieszkaliśmy z aniołami w rajskim ogrodzie. Kiedy zapadła decyzja o naszym narodzeniu, Anioł Stróż położył nam palec na ustach, byśmy nie opowiadali o tym, co przeżyliśmy w niebie. Ślad jego dotyku ma każdy z nas - to podłużne wgłębienie pomiędzy nosem a górną wargą...

Upadły Anioł

Specjalny Anioł

Przeczytaj uważnie do końca, nie zatrzymuj się na krok dopóki nie zobaczysz, że rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają.
Dwa podróżujące anioły zatrzymały się na noc w domu bogatej rodziny. Rodzina była niegrzeczna i odmówiła aniołom nocowania w pokoju dla gości, który znajdował się w ich rezydencji. W zamian za to anioły dostały miejsce w małej, zimnej piwnicy. Po przygotowaniu sobie miejsca do spania na twardej podłodze, starszy anioł zobaczył dziurę w ścianie i naprawił ją. Kiedy młodszy anioł zapytał dlaczego to zrobił, starszy odpowiedział,
"Rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają."
Następnej nocy anioły przybyły do biednego, ale bardzo gościnnego domu farmera i jego żony, by tam odpocząć. Po tym jak farmer podzielił się, resztą jedzenia jaką miał, pozwolił spać aniołom w ich własnym łóżku, gdzie mogły sobie odpocząć. Kiedy następnego dnia wstało słońce, anioły znalazły farmera i jego żonę zapłakanych. Ich jedyna krowa, której mleko było ich jedynym dochodem, leżała martwa na polu. Młodszy anioł, był w szoku i zapytał starszego anioła:
"Jak mogłeś do tego dopuścić ?". "Pierwsza rodzina miała wszystko i pomogłeś im" - oskarżył.
"Druga rodzina miała niewiele i dzieliła się tym co miała, a ty pozwoliłeś, żeby ich jedyna krowa padła".
"Rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają" - odpowiedział starszy anioł.
"Kiedy spędziliśmy noc w piwnicy tej rezydencji, zauważyłem że w tej dziurze w ścianie było schowane złoto. Od czasu kiedy właściciel się dorobił i stał się takim chciwcem niechętnym do tego by dzielić się swoją fortuną, w związku z czym zakleiłem tą dziurę w ścianie, by nie mógł znaleźć złota znajdującego się tam."
"W noc, która spędziliśmy w domu biednego farmera, Anioł Śmierci przyszedł po jego żonę. W zamian za nią dałem mu ich krowę. Rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają."
Niektórzy ludzie pojawiają się w naszym życiu i szybko odchodzą... Niektórzy ludzie stają się naszymi przyjaciółmi i zostają na chwilę...zostawiając piękne ślady w naszych sercach... i nigdy nie będziemy dokładnie tacy sami bo zawarliśmy nowe przyjaźnie!!!

Wczoraj jest historią.

Jutro jest tajemnicą. Dziś jest darem.

Upadły Anioł

Dlaczego ludzie zapomnieli o aniołach?
Przybywają do ludzi pod rożnymi postaciami
i przekazują swoje posłannictwo wszystkim,
których oczy zostały otwarte na dar miłości.
Czasami anioł objawia się w dziecięcym uśmiechu
albo w pieśni ptaka,
czasem jako promień Słońca padający w mroki pustkowia
lub jako wspomnienie doznanego szczęścia

Upadły Anioł

Pocałunek anioła...

"Światło gasło w jej oczach mrok otulał nagie skały, morze powoli trąciło purpurowy odcień zmieniając barwę na głęboka czerń. I tylko monotonny szum fal rozdzierał bezlitosna cisze. Na skale otulonej mgła stała ona. Samotna postać, której złote włosy czesał wiatr, a prawie nieosłonięte ciało pokryte było tysiącami drobnych kropelek rosy jak tysiącem diamentów połyskujących w poświacie księżyca. Smutne oczy wpatrzone w dal, tak czekała na niego wiedząc zarazem, ze nigdy już go nie zobaczy. Usta czerwone jak dojrzały granat cicho przez zaciśnięte żeby szeptały niezrozumiałe słowa. I tylko drżenie skrzydeł uświadamiało mi, że to nie posag czy zagubiona bogini, lecz..... Anioł. Wolno zaczęła podążać w moja stronę, chodź niemożliwym było to, że wiedziała o mej obecności. A ja nigdy nie zakłóciłbym tego mistycznego zjawiska. Teraz dopiero mogłem zobaczyć bladość jej ciała, jego kształty. Osłonięte jedynie przez białą tkaninę tak przejrzystą jak mgły, które spowiły skały. Serce moje biło cara szybciej i może ten szaleńczy łoskot zdradzał moja obecność. Była coraz bliżej. Zimne fale składały pocałunki na jej stopach a gwiazdy tańczyły w płaszczu jej włosów. Teraz wiem. Dobrze wiedziała gdzie jestem. Wyciągnęła dłoń w moim kierunku a zimny wzrok utkwił w mych oczach jak hipnoza syreny jej śpiew. W tej chwili zrobiłbym wszystko. Za jednym dotknięciem oddałem dusze nieśmiertelnej. Słodka harmonia kontrastu jak gorycz z zapomnieniem. I tylko nagły błysk i cichy jęk........... Mgły opadły a jasne słonce oświetliło białe skały wybrzeża. Stary człowiek idący brzegiem widzi samotną postać. Spoglądającą na martwe ciało młodzieńca i srebrny sztylet w jego sercu. Kolejny pocałunek anioła.................."

Upadły Anioł

Jestem przecież wirtualna. Jak anioł. Anioły też są wirtualne. Zawsze takie były. Nawet na tysiąc lat przed Internetem. Ale w moim przypadku to kłamstwo. Ja TYLKO jestem wirtualna. Nic nie mam wspólnego z aniołem.

Upadły Anioł

Niekiedy tak bardzo pragniemy
Stać się aniołami,
Że całkiem zapominamy o tym,
By być dobrymi ludźmi."

Św. Franciszek Salezy

Upadły Anioł

Ciągle jeszcze istnieją wśród nas anioły.
Nie mają wprawdzie żadnych skrzydeł,
lecz ich serce jest bezpiecznym portem
dla wszystkich, którzy są w potrzebie.

Phil Bosmans

Upadły Anioł

Boży ludek" (Dlaczego ludze zapomnieli o aniołach?)

Dlaczego ludzie zapomnieli o aniołach? Przybywają do ludzi pod rożnymi postaciami i przekazują swoje posłannictwo wszystkim, których oczy zostały otwarte na dar miłości, w których serca mieszka pobożność i umiar niewinności. Czasami anioł objawia się w dziecięcym uśmiechu albo w pieśni ptaka, czasem jako promień Słońca padający w mroki pustkowia lub jako wspomnienie doznanego szczęścia. W takich chwilach anioły pragną być przewodnikami ludzi, pragną im otwierać oczy na rzeczy piękne i na prawdę, pragną wskazywać drogę do prawdziwego szczęścia. Dzieci potrafią ująć anioła wprost za rękę; można by to zobaczyć, gdyby się miało zdatne temu oczy.. Ludzie mówią niekiedy o przypadku, gdy taka mała, kochana dziecięca istota zostaje jakby cudem uratowana z niebezpieczeństwa, ale ratownikami są zawsze niewidzialne anioły. Ale i do dorosłych ludzi przychodzą w chwilach ciężkich zmagań, głębokich poniżeń lub głębokiego szczęścia. Potrafią przemawiać do ludzi tak wyraźnie, ze serca garnie trwoga, a pocieszać tak słodko, jak mogą to czynić tylko wysłannicy Boga. Uciśnionym ukazują często radosna przyszłość albo budzą uśpione serca i odwodzą je z drogi błędów na drogę prawd, tak nagle bieg świata wydaje się ludziom daleko piękniejszy niż przedtem, znowu dostrzegają sprawiedliwość i nie poddają się mrokom zwątpienia. Anielskim językiem są wspomnienia i nadzieje; miedzy tymi dwiema potęgami tętni rytmicznie każde ziemskie serce. Gdy komuś zagraża zgaśnięcie nadziei, temu w cichym skupieniu duszy tym promiennej jaśnieje wspomnienie. Anioły wszędzie wzniecają jasność i pogodę, a wreszcie prowadza dusze w krainę pokoju...

Waldemar Bonsels

Upadły Anioł

Anioł

Bardzo sympatyczny Anioł położył się na chmurze, ręce splótł pod głową i patrzył zadumany w firmament. Zmęczony był ogromnie, gdyż poprzedniego dnia była niedziela, więc przez cały dzień musiał klęczeć z kadzielnicą, w którą sprytne, małe aniołki dosypywały wciąż bursztynowego złota i najwonniejszych ziół rajskich; wieczorem znów śpiewał przy organkach, na których dość fałszywie, jak na kobietę przystało, grała święta Cecylia, dyplomowana nauczycielka chórów anielskich.
Skrzydła złożył starannie, aby się nie pomięły, zdmuchnął najbliższą gwiazdę, by go nie raziła w oczy migającym, niespokojnym światłem, i trwał w zadumie.
Leżał na białej, miękkiej chmurze, jak na okwieconej mleczami łące, i chwiał się lekko razem z nią.
W niebie zaczęto dzwonić na Anioł Pański, albowiem chmury zaróżowiły się z lekka. Jakiś święty staruszek wyszedł przed bramę, wyciągnął przed siebie rękę i przez chwilę ją tak trzymał.
- Będzie pogoda - mruknął potem zadowolony i powlókł się powoli na nieszpory.
W oddali jakieś ziemskie morze poczęło ociekać krwią; słońce syknęło z bólu, dotknąwszy zimnej wody brzegiem rozpalonego do białości kręgu. Po falach spłynęło słoneczne złoto, wody stały się spokojne, jakby zachwycone i oniemiałe z podziwu. Z ziemi podniosły się mgły, chwilę błąkały się ponad obszarem ślepnących stawów, które w dzień patrzą w niebo jak rozszerzone nadmiernym zdziwieniem oczy, i nad polami, które się przeciągały leniwie przed snem; potem, po krótkiej naradzie, rozpełzły się po sadach i pochowały w gałęziach drzew. Zadumany Anioł przyklęknął na chmurze, rękę podniósł do oczu i długo wpatrywał się w tumany włóczących się mgieł. Potem cicho i ostrożnie wygładził białe, długie skrzydła, zgarnął z czoła gęste, złote pukle, obejrzał się badawczo i zsunął się z chmury.
Zatrzepotały skrzydła, a za chwilę lot stał się cichy i wspaniały jak lot orli. Anioł szerokimi, orlimi kręgami krążył nisko nad ziemią i rozpoznawał okolicę. Zmarszczył czoło i wytężył wzrok, po czym powoli, kołując długo, dotknął stopami ziemi. Słońce już dawno umarło i pogrzebione jest w morzu.
Drzewa, krzepko zaparłszy się korzeniami, pochyliły korony jakoby pod ciężarem, rozwarły konary jak ramiona i dźwigały na sobie mrok, który się na nie walił głazem. Brzozy, stojące samotnie, oglądały się zatrwożone i bezbronne.
Anioł stąpał cicho, patrząc dokoła siebie i tak doszedł aż do skraju lasu stała samotna chata. Przez brudne szyby okienek przeciekało światło senne i leniwe. Serce w nim zaczęło tłuc się niespokojnie; wstrzymał oddech w piersi i począł stąpać na palcach. Przelazł płot i zbliżył się do okna. Rozejrzał się, czy go kto nie śledzi, potem, cichutko podszedłszy, zajrzał w głąb chaty.
Jakiś ptak krzyknął przez sen.
Anioł przestraszony przytulił się do ściany i chwilę tak stał nieruchomy.
Zajrzał znów, lekko uderzył palcami o szybę i czekał.
Od czasu do czasu przebiegł po nim zimny dreszcz nocnego chłodu; biedny Anioł otulił się w skrzydła i drżał na zimnie. Na końcach skrzydeł pozostały zielone ślady zroszonej trawy, pióra przemokły wilgocią nocy, ręce miał aż sine. Skrzypnęły drzwi.
Anioł przywarł całym ciałem do ściany i z lękiem spoglądał w czarną jamę wejścia do chaty. Na progu stanęła dziewczyna, wychyliła głowę i patrzyła w ciemność. Anioł zaszeleścił cichutko skrzydłami; spojrzała w tę stronę i dojrzała świecącą w ciemności plamę.
- To ja... - szepnął biedny Anioł.
Dziewczyna podniosła palec do ust, nakazując mu milczenie.
- Cicho! ojciec usłyszy...
Stanęła przy nim i razem poszli w stronę sadu; sad się aż zanosił od woni; znużone upałem kwiaty marnowały cudne zapachy.
Anioł wlókł długie skrzydła po ziemi i zgarniał nimi rosę.
Przystanęli pod jabłonią i trwożliwie obejrzeli się poza siebie.
Dziewczyna miała, rzecz prosta, prześliczne czarne oczy i usta piękniejsze niż piękne; pod grubą koszulą rwały się cudnego kształtu piersi; ręce miała za to czerwone, popękane i brudne.
Anioł patrzył na nią z bezmierną miłością.
Potem, jakby przypomniawszy coś sobie, nachylił się ku niej i szepnął:
- Nie zajeżdża tu kiedy pod las Jacek Malczewski?
- Żaden taki tu nie był - odpowiedziała cicho anielska dziewczyna.
Anioł odetchnął z ulgą...
- Mam szczęście... Ten by mnie poznał...
I przytulił się do jej brudnych, popękanych rąk.
- Czemuś wczoraj nie przyszedł? Byłam sama, ojciec z bratem rozbijali w lesie.
Anioł westchnął.
- Tego powiedzieć ci nie mogę, dziewczyno spod lasu. Tego mi powiedzieć nie wolno.
- Jak nie, to nie...
- Wiesz tylko, że nie stąd jestem i że cię tak miłuję, jak cię nikt na świecie miłować nie może.
Ujął jej czerwoną rękę swoją, przeświecającą jak płat kwiatu, i tak trwali... Wonie sadu zaczęły ich powoli okrążać węże, cicho i bez szelestu. W głowach czuli zawrót. Gdzieś na skraju lasu krzyknął puchacz, więc nagle przywarli do siebie. Anioł otoczył ją skrzydłami i zamglonym wzrokiem wpatrywał się przez ciemność w jej oczy, takie czarne jak ciemność.
- Miłujesz mnie? - szepnął w upojeniu.
- Na śmierć...
I wpili się ustami w usta w pocałunku, który jest jak obłęd i który jest jak nieskończoność. Potem było słychać tylko westchnienia, ogromnie ciche, jakby zmęczone bardzo. Kwiaty poczęły padać z jabłoni i rosa. Świt przecierał oczy i jakby na palcach się podniósłszy, przezierał ponad las przez siną szparę w chmurach. Zbudził się jakiś ptak i poznał Anioła.
- Anioł!... Aanioł!...
Po sadzie poszedł szmer, że Anioł jest pod jabłonią.
- Odejść muszę - szepnął Anioł dzień się rodzi i ludzie zaraz wyjdą na gościńce.
- Uważaj na psy i na polowego strażnika, który się po skraju lasu włóczy.
Anioł spojrzał raz jeszcze w oczy dziewczęce i odszedł powoli, wciąż się oglądając.
- Aanioł!... Aanioł!... - wołały za nim ptaki.
Jakiś kos gwizdnął przeciągle, a wróble zanosiły się od śmiechu.
Wstawał dzień z ropą snu w oczach, które mrużyły się, nie mogąc jeszcze prosto patrzeć w słońce. Las ziewnął przeciągle.
Anioł przelazł chyłkiem przez płoty, spojrzał z litością na końce zroszonych skrzydeł i wyszedł na drogę złotą od pyłu. Wyciągnął rękę przed siebie, ażeby zbadać kierunek wiatru, obrócił się bladą twarzą ku zachodowi, rozpędził się kilkoma krokami i odbił się silnie od ziemi. Bił szybko skrzydłami powietrze i podniósł się ku górze.
A wtedy, na widok olbrzymiego ptaka zerwało się z łąk wrzeszczące stado wron i poleciało w pogoń za nieszczęsnym Aniołem.
Dopadły go po chwili i okrążyły, jak uradowany tłum okrąża na rynku pstro odzianego człowieka. Podniósł się opętany wrzask. Wronie stado przecięło mu drogę, biło w mego dziobami, czyniąc za każdym razem krzyk jeszcze większy, ile razy udało się wyrwać Aniołowi pióro ze skrzydeł albo zakrwawić mu piersi.
Anioł szarpnął się niespokojnie i podniósł się nieco wyżej. Wronia tłuszcza zagrzewając w sobie krzykiem odwagę, pomknęła za nim.
Anioł począł szybko uderzać skrzydłami, broniąc się rozpaczliwie; od czasu do czasu syknął z bólu i opadał wciąż niżej. W powietrzu, w pełnym już słonecznym blasku, kłębił się ogromny tuman; pierze, chwiejąc się, leciało z wiatrem na łąki. Wrzeszcząca hałastra krzyczała wniebogłosy, upojona zwycięstwem. Anioł, z szeroko rozwartymi oczyma, pokrwawiony i zmęczony, bił coraz słabiej skrzydłami powietrze. Opodal chaty pod lasem, w której okna pukał niedawno, dojrzał stóg siana. Rozpaczliwym ruchem rzucił się w powietrzu w tę stronę, dopadł stogu i skrył się pod jego strzechą.
Miał w oczach dwie wielkie łzy; skuliwszy się patrzył, co się dzieje z gromadą wron. Wrony krążyły nad stogiem, krzycząc pogardliwie i drwiąco.
Biedny Anioł przymknął oczy, rozchylił usta i odpoczywał ciężko dysząc; po twarzy spływała mu krew, a ręce drżały ze wzruszenia. Oddech stawał się bezsilny, wreszcie Anioł skłonił głowę na piersi, westchnął głęboko jak dziecko i zasnął jak zmęczone dziecko. Coś przez sen mówił, czasem się zrywał i prężył skrzydła, zanim go ujął sen głęboki i silny.
A dziewczyna z czarnymi oczyma, ujrzawszy walkę Anioła z ptasią hałastrą, patrzyła wciąż w górę. Potem kiedy Anioł usnął pod strzechą stogu, szybko pobiegła do chaty. Za chwilę wyszedł z niej rudy zbój piegowaty i przecierał oczy. W rękach miał widły, a drugi za nim szedł młody, potworny zwierz z rozwichrzoną czupryną, ze sznurem w rękach.
- Widzę go, śpi... - szepnęła dziewczyna.
- Cicho, żeby nie uciekł...
Wszyscy troje podeszli do stogu.
- Jest? - Jest - chrapie.
Rudy zbój przystawił ostrożnie drabinę; skradał się powoli, jak kot, na szczyt stogu; w ręce miał postronek.
- Gdyby chciał uciekać, pchnij go widłami.
- Nie ucieknie! Zbój stanął na ostatnim szczeblu drabiny; osadził się silnie, zaparł oddech w piersi, wsunął głowę pod strzechę i nagle chwycił rękoma oba skrzydła anielskie.
- Jezu! - krzyknął Anioł.
- Jest! - darł się zbój.
- Trzymaj go mocno... silny jest! krzyczała z dołu dziewczyna z czarnymi oczyma.
Po chwili ściągnął rudy zbój nieszczęsnego Anioła na ziemię; omdlały, śmiertelnie blady, słaniał się Anioł na nogach. Sznurem związano mu ręce i skrzydła; rudy zbój trącił go pięścią w plecy.
- Nie jęcz! Anioł się zachwiał i upadł na twarz; powlekli go w stronę chaty i uwiązali do płotu.
Anioł stał oniemiały z rozszerzonymi oczyma; serce się w nim tłukło jak u ranionego ptaka. Zbóje stanęli przed nim.
- Ładny jest! - krzyknął rudy. -
Skrzydła ma ładne - mówiła dziewczyna z czarnymi oczyma.
Anioł rozszerzył oczy jeszcze bardziej i zapłakał patrząc na jej złe, czarne oczy, które po raz pierwszy widział w słońcu.
Słońce parzyło go strasznie; krople potu mieszały się ze łzami i spływały po twarzy bledszej od najbledszego płatka róży. Potem zmartwiał i pochylił głowę, od czasu do czasu tylko niespokojnie rzucił na nich oczyma, czekając na to, co uczynią.
- Będziesz tu tak stał do zachodu słońca - rzekł zbój rudy, zaśmiał mu się w twarz i poszedł ku chacie.
- Nie bój się, nic ci się złego nie stanie - zaśmiała się dziewczyna i wszyscy odeszli.
Anioł patrzył za nimi nieruchomymi, załzawionymi oczyma, potem nieśmiało podniósł je ku niebu.
Nikt go stamtąd nie dojrzał; białe chmury wałęsały się bez celu, omijając się wzajemnie. Słoneczny żar leciał z góry i prażył wszystko; ziemia oddechala z trudnością jak człowiek bardzo chory, drzewa beznadziejnie zwiesiły gałęzie jak bezradnie opuszczone ramiona. Staw szklił się jak zaszła bielmem źrenica; po dalekim gościńcu wędrowało słońce, zostawiając złote ślady na puszystym pyle.
Piersiami Anioła wstrząsnął nagły dreszcz; szarpnął się i jęknął; sznur wpił mu się w skrzydła i w ręce. Opuścił biedną głowę i cicho łkał...
A kiedy się słońce miało ku zachodowi, wyszli zbóje z chaty.
W nim się zerwało serce, jak spłoszony gołąb do ucieczki się zrywa, i zaczęło uderzać niespokojnie; wodził obłąkanymi z trwogi oczyma i szarpał się w więzach. Rudy zbój podszedł ku niemu, spojrzał na niego z pogardą i począł odwiązywać od płotu. Potem pochwycili go z drugim i powalili na ziemię, tak że jej twarzą dotykał, a dziewczyna przytrzymywała mu silnie ręce.
- Rwij! - krzyknęła - już się nie ruszy.
Rudy zbój ujął jedno pióro skrzydła i szarpnął.
- Aaaa!... - jęknął Anioł tak strasznie, że dreszcz po nich przeszedł.
Trysnęła krew i poczęła plamić skrzydła. Zbój ujął drugie i szarpnął jeszcze silniej.
- Aaaa!... - jeszcze straszniej jęknął nieszczęśliwy Anioł. Potem już coraz ciszej i ciszej, aż omdlał zupełnie z bezmiernego bólu, który mu strasznie cudną twarz wykrzywił.
- Omdlał!... - Przestał dyszeć, ale żyje...
- Taki nie może umrzeć - rzekła dziewczyna z czarnymi oczyma.
Rozwiązali mu ręce, zgarnęli wydarte ze skrzydeł pokrwawione pióra i poszli. Kiedy go chłód nocy obudził trąciwszy go mocnym dreszczem, Anioł otworzył krwią nabiegłe oczy; potem zasię jakby nieprzytomny powlókł się przed siebie i tak się dowlókł aż do gościńca. Z odartych skrzydeł ociekała krew i sączyła się na proch ziemi.
Nogi się uginały pod nim, ale szedł wciąż przed siebie, słaniając się tak jak kwiat umierający.
Kolana się ugięły i upadł; jęknął i podniósłszy się, zapamiętany w bólu, szedł dalej. Stanął na jakiejś wyniosłości, zebrał wszystkie siły i zagryzłszy usta z bezmiernej męki, usiłował podlecieć. Zatrzepotał się tylko jak ptak trafiony z łuku i zwalił się ciężko na ziemię; broczące krwią.
Kiedy go znaleziono rano na gościńcu i pokazano we wsi, zdumienie ludzkie nie miało granic.
- Kto to być może? - pytał sam siebie poczciwy proboszcz i po naradzie z gromadą ochrzcił przede wszystkim nieszczęsnego Anioła, albowiem wyglądał niesamowicie. Potem go oddali do szpitala, gdzie mu wyleczono okropne rany, potem znów posłali do szkoły.
Nie wychował się jednak dziwny Anioł i nigdy na ludzi nie wyszedł; mówił zawsze od rzeczy, ciągle spoglądał w niebo i oczy miał zawsze zamglone.
Nieraz się zrywał i wił z bólu, ruszając dziwnie ramionami, na których miał dwie wielkie blizny po operacji. Zawsze wtedy wpadał w zadumę i milczał, tylko w oczach miał dwie dziwnie piękne łzy. Potem mu się podobno rozum pomieszał i nieszczęśliwy Anioł zaczął pisać wiersze.

Kornel Makuszyński

Upadły Anioł

Watykan

Atłasowe pantofle były białe i zapinane na staroświeckie haftki. Cienkie podeszwy przepuszczały chłód watykańskich podłóg. Przeciąg poruszał kotarami. Każdy krok nękanego artretyzmem Jana XXVIII sprawiał nieznośny ból, a krótka droga z prywatnych apartamentów do kancelarii zdawała się trwać wieki.
Czekało na niego pięciu mężczyzn: odzianych w purpurę, postarzałych, zachmurzonych.
- Gdzie on jest? - zapytał papież.
Spojrzeli wymownie w kierunku zamkniętych drzwi.
- Niech wejdzie - glos Jana XXVIII był zmęczony.
Jeden z zebranych, człowiek niewielkiego wzrostu i z przekrzywioną piuską, podreptał w stronę wejścia. Skrzypnęły ciężkie drzwi. Ani z wyglądu ciała, ani z ruchów, bądź z rysów twarzy nie dało się wywnioskować, czy przybysz jest mężczyzną czy kobietą. Okrywała go lekko opalizująca, powłóczysta szata, sprawiająca że wyglądał jak ożywiony posąg z gotyckiej katedry. "Piękniejsze niż mogłem to sobie wyobrazić" pomyślał papież patrząc na wielkie, złożone na plecach skrzydła.
- Z czym przybywasz, Heroldzie - wyszeptał.
- Bóg umarł - powiedział anioł głosem jak koncert kryształowych dzwonków.
- Mam ogłosić tę nowinę wiernym.
- Więc moja misja skończona - powiedział papież.
- Ależ nie! -odpowiedział nieskładny chór kardynałów.
- To niemożliwe!
- Bez kościoła świat pogrąży się w chaosie! - pochłonie go brudny materializm!
- Ludzie będą się parzyć jak zwierzęta!
- Nasze słowa będą brane za nic!
- Zgubne idee zagnieżdżą się w pustych sercach!
- Znajdą sobie inną religię!
A papież słuchał gniewnych i oburzonych kardynałów, słuchał i marszczył czoło, słuchał i kiwał głową. Wreszcie, gdy podniósł rękę, gwar ucichł. -
- Ojcze Święty, co możemy zrobić?! - wyrwał się jeszcze jeden z kardynałów, a w zapadłej co dopiero ciszy, to pytanie zahuczało jak grom.
Papież wyciągnął pomarszczoną dłoń.
- Schwytajcie go - rzekł głucho
- I obetnijcie skrzydła. Nikt nie uwierzy aniołowi bez skrzydeł...

Iza Szolc

Upadły Anioł

Każdy z nas jest Aniołem
z jednym skrzydłem.
Jeśli chcemy pofrunąć,
musimy mocno się objąć.

Luciano De Crescenzo

Liftangel

Anioł nigdy nie upada. Diabeł upada tak nisko, że nigdy się nie podniesie. Człowiek upada i powstaje. - Fiodor Dostojewski.

Kobieta nie powinna być gorsza od anioła, mężczyzna zaś tylko trochę lepszy od diabła.
Mikołaj Wasiljewicz Gogol

Skoro tak niewiele wystarczyło zbuntowanym aniołom, by zmienić żar uwielbienia i pokory w żar pychy i buntu, cóż powiedzieć o istocie ludzkiej?
Umberto Eco

Dopiero wówczas, gdy dostrzeżemy, że żaden człowiek nie jest zupełnie czarny jak diabeł, ani też zupełnie biały, jak anioł, lecz, że wszyscy jesteśmy, jak zebry w paski lub szarzy, jak orły i dopiero wówczas, gdy wyciągniemy z tego spostrzeżenia praktyczn
Josef Kunkel